อยากอยู่อย่างใหญ่

อยากอยู่อย่างใหญ่

เรื่องย่อ :

             คำกล่าวนี้ออกจะท้าทายใครๆ บ้างไม่มากก็น้อย…ทว่า ณ มุมเล็กๆ มุมหนึ่งบนโลกใบนี้ ยังคงมีผู้ชายคนหนึ่ง ซึ่งพิสูจน์ให้เห็นถึง “สมบัติ” ที่มีค่าเหนือทรัพย์สินเงินทองคือความมุ่งมั่นและพยายาม โชคชะตาของคนที่เกิดมาพร้อมกับความจน ใช่ว่าประตูแห่งความร่ำรวย จะถูกปิดตายลงไปพร้อมกับความจนนั้น เพราะหากใครที่มีใจเป็นนักสู้ ถีบชีวิตตนเองที่จมอยู่ในห้วงเหวความยากจน มุ่งแสวงหาอาชีพตนเองแล้วต่อสู้ ไปจนสู่ความสำเร็จโดยไม่ย่อท้อสิ้นหวังไปก่อนความสำเร็จหรือเส้นชัยนั้นก็คง ไม่ไกลเกิน

ด.ช. ชัย ชัยปรีชา คือคนๆ นั้น เป็นคนเมืองชาละวัน จากเด็กชายบ้านนอกการศึกษาแค่ ป.6 ทั้งๆ ที่ชัยอยากเรียนต่อใจจะขาด แต่ขาดแค่ความพร้อมของครอบครัว คำสอนของปู่ที่พูดถืงแต่อนาคตที่ดีขัดกับคำพูดของพ่อ ที่ไม่ให้ชัยเรียนต่อมัธยม แม่สงสารชัยแต่ก็ขัดพ่อไม่ได้ พ่อเพียงคิดแค่จะให้ชัยออกมาช่วยกันทำนาทำสวน เก็บดอกเก็บผลไปขาย หรือรับจ้างทำทุกอย่าง ตามอย่างพวกพี่ๆ ที่มาช่วยกันทำมาหากิน ชัยปาใบสมัครสอบเรียนตอนชั้นมอ 1 ทิ้งไป หลังจากที่พ่อไม่เห็นด้วยกับเรื่องนี่ แม้คำพูดของครูพิษณุที่เคยบอกกับพ่อว่า ชัยเป็นเด็กที่เรียนเก่งที่สุดในห้องก็ตาม ภาพเก่าๆ ของชัยในวัยเด็กปอ 6 ตัดสลับกับความเสียใจเสมอ ชัยมักจะอยู่กับก๊วนเพื่อนแสบๆในห้องอย่าง ไอ้บัติ ไอ้โรจน์ ไอ้เหลียว และส้มโอ ชัยถูกยกย่องเป็นพี่ใหญ่ในกลุ่มเพื่อน ก็แค่เพื่อนๆ ชอบแอบมาขอข้าวแม่ตนเองกินเป็นประจำโดยที่ไม่เคยเรียกชวน รวมถึงวีรกรรมเสี่ยงคุกกับลุงแหย่ภารโรงปากหมา ที่ใส่คลุมแต่เสื้อสูทรเก่าๆ ครึ่งท่อนไว้เท่ห์ๆ ตลอดเวลา และมักจะได้คำตอบเท่ห์ๆ ว่า “คนรวยเท่านั้นถึงจะได้ใส่โว้ย ใครใส่แล้วมันจะดูดีมีชาติตระกูล” ภารโรงแหย่คือเบื้องหลังการรับหวยเถื่อน ที่ชัยหวังกินค่าวิ่งจดหวยเพียงน้อยนิด แต่ปัญหากลับใหญ่ยิ่งเหลือเกิน……..วันๆ ของชัยหมดไปกับการเด็ดถั่วเขียวในไร่กับแม่และน้องโชติที่ยังเล็กๆ จนมือถลอกไหม้ เสร็จจากไร่ถั่ว ก้อพาควายไปอาบน้ำ ไปกินหญ้า กับเหล่าผองเพื่อน ตื่นเช้ามาก้อหาบน้ำ เลี้ยงหมู เก็บผักบุ้ง แกะเม็ดข้าวโพด ทุกวันของชัยผ่านไปแบบจำเจ ซ้ำซาก มีเพียงส้มโอเพื่อนสาวที่คอยพูดให้กำลังใจ แบบเข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้างไปตามวัย